Technika własna artysty. Badanie materiałów zastosowanych w asamblażach Władysława Hasiora z kolekcji Muzeum Narodowego w Poznaniu.
Sztuka nowoczesna stawia przed konserwatorem zupełnie nowe wyzwania, szczególnie w sferze materiałowej. W konserwacji sztuki tradycyjnej opracowana metodyka pozwala na stosunkowo bezpieczne poruszanie się w wyznaczonych przez etykę zawodową ramach, natomiast twórczość każdego artysty nowoczesnego i jego „technika własna” wymagają dogłębnego przebadania. Charakterystyczne problemy związane z konserwacją sztuki nowoczesnej doskonale widać w dziełach Władysława Hasiora, klasyka polskiej awangardy artystycznej drugiej połowy XX wieku.
Projekt skupia się na problematyce konserwatorskiej trzynastu prac Władysława Hasiora: Rozstrzelanym (1962), Sebastian (1962), Fragment bohatera (1963), Ogrodnik (1963), Telewizor (1965), Nalot (1966), Zbuntowany Anioł (1967), Czarna pieśń (1972), Wyszywanie charakteru (1972), Kapliczka (1974), Nad wodą wielką i czystą (1975), Wiosenny pegaz (1975), Źródła błękitnej krwi (1977). Zbiór ten, należący do Muzeum Narodowego w Poznaniu, stanowi bardzo dobrą reprezentację twórczości tego artysty – składa się z prac powstałych na przestrzeni dwóch dekad, pochodzących z kilku cykli twórczych, zbudowanych z najróżniejszych materiałów pozamalarskich, takich jak plastik, gotowe przedmioty codziennego użytku, futro, instalacje elektryczne itp.
Głównym celem projektu jest przeprowadzenie szczegółowych badań materiałowych, które pozwolą lepiej poznać technikę własną artysty, stosowane przez niego fabrycznie produkowane przedmioty, farby i kleje. Osiągnięte wyniki stanowić będą podstawę naukową dla dalszych działań, które pozwolą w przyszłości świadomy sposób przeprowadzić konserwację i restaurację tych dzieł, przywrócenie im pierwotnej formy oraz wartości ekspozycyjnych, a także ustalenie odpowiednich warunków ich przechowywania i transportu.