Badania techniki i technologii późnogotyckiej rzeźby Madonny z Dzieciątkiem z Klasztoru Ojców Dominikanów w Krakowie

Przedmiotem badania jest rzeźba Matki Boskiej z Dzieciątkiem, ok. 1495 r., wymiary: 120 x 60 x 40 cm, drewno polichromowane.

Dokładna analiza późnogotyckiej rzeźby Madonny z Dzieciątkiem była niemożliwa, ponieważ na jej powierzchni znajdowały się liczne wtórne nawarstwienia. W związku z tym figura opisywana była przez historyków sztuki jedynie na podstawie formy rzeźbiarskiej, która wskazywała na warsztat działający pod wpływem artystycznym Wita Stwosza. Według dotychczasowych badań historycznych figura Madonny z Dzieciątkiem stanowiła pierwotnie część nastawy ołtarzowej lub służyła do samodzielnego kultu. Prawdopodobnie w XVIII wieku funkcja rzeźby została zmieniona – umieszczona na drewnianej podstawie zaczęła służyć jako feretron. W trakcie licznych renowacji jakim była poddawana, przemalowano wielokrotnie karnacje figur oraz wykonano na nowo złocenia i srebrzenia szat.

Madonna z Dzieciątkiem z Klasztoru Ojców Dominikanów w Krakowie w trakcie konserwacji; Foto:  Maria Labut

Celem badań jest zidentyfikowanie składu farb i zapraw zastosowanych do wykonania polichromii oraz zobrazowanie stanu zachowania oraz łączeń drewna. Pozyskane informacje posłużyłyby do opisu techniki i technologii rzeźby Madonny z Dzieciątkiem, a w szerszym aspekcie byłyby informacjami o środkach stosowanych w warsztatach pod koniec XV wieku. Zebrane informacje uzupełniłyby dotychczasową wiedzę na temat rzeźb późnogotyckich oraz mogłyby dostarczyć danych, potrzebnych do dalszych poszukiwań badawczych związanych z proweniencją tego obiektu.